Twee ploegen die het zwaar hebben in de competitie, ontmoetten elkaar in een mistig en koud Driebergen. Coach Bas zat op Schiermonnikoog dus nam Menno de honneurs waar. De vorige keer leverde dat winst op, zij het dat we iets versterkt waren. Nu deden de resterende acht helden het op eigen kracht. We waren ruim op tijd en dronken nog wat koffie in de kantine. Hetgeen de vrijwilliger die bardienst had gelegenheid gaf om haar favoriete schrijver eens live te spreken. Wij waren blij dat dezelfde Ronald de waterzak bewaakte en zorgde dat deze ijsvrij bleef. De andere ouders (Wim, Moniek, Mariëlle, Margreet (met muts), Wim en Stefan) stonden te kleumen aan de rand van het mooie kunstgrasveld.
We begonnen met zeven tegen zeven en dat wisselde zo af en toe nog eens, omdat er links en rechts wel eens een speler afhaakte. CDN had alle wedstrijden tot dusver verloren en was in het begin ook de mindere van onze E9. Er waren alleen geen echte kansen, behalve een regen aan corners. Toch maar eens op oefenen? Achterin kreeg keeper Abe weinig te doen, maar de spits van CDN stond wel iedere keer op scherp (en ook vrij). Eén keer kon hij nog gestopt worden, maar vlak voor rust was het toch raak: 1-0. Niet echt verdiend, maar wel de realiteit. Na de wisseling van helft werd het wat gelijkwaardiger. Kansen over en weer, maar door een snelle tweede uitval werd het 2-0 voor CDN. De spanning bij de begeleiding van de tegenstander nam toe; zou het ze lukken? Wij schreeuwden, binnen de SIRE-normen, onze kroost naar een beter resultaat. De druk nam toe, Mette en Abe misten geluk bij vrije schietkansen en de keeper van de tegenstander liet ook geen enkel balletje los. En toen kwam een bal, die volgens Emma voor de lijn was, maar toch geteld werd: 3-0. Even waren we bang dat onze spelers het zouden laten lopen en Wim riep geëmotioneerd: 'ik ga naar huis'. Goed voor hem dat het een opwelling was. Nadat een aanval van CDN was afgeslagen, passte Abe zuiver op Dore, die een vrij veld voor zich had. Maar nog wel 40 meter te gaan had. En dit keer deed ze het zelf, en hoe. Geheel in de stijl van Wouter speerde ze naar voren, liet alle verdedigers kansloos en schoof de bal gedecideerd door de benen van de keeper. 'Het kan nog' riep deze verslaggever (zich afvragend of hij de norm nog haalde). En inderdaad kon het nog; Ties en Mette kregen goede kansen en vlak voor tijd was het weer Dore die de bal in het doel schoof. Als we allemaal ons vizier zo scherp hadden gehad hadden we kunnen winnen.
Hoewel we minimaal een gelijkspel verdiend hadden, was het zeker een leuke wedstrijd. We zijn niet opgewassen tegen tweedejaars E-tjes die al combinerend de score doen oplopen. Volgende week wacht ons er weer zo één (Austerlitz). Dit soort tegenstanders is leuk om tegen te spelen; ook zij bestaan voor een deel uit beginnende spelers. Vandaag verdiende iedereen een compliment omdat er ondanks de kou hard werd gewerkt. Toch mag -naast uitblinkster Dore- ook Egon nog apart genoemd worden; hij speelde hartstikke goed. Was niet te passeren, gaf goede passes en straalde rust en overzicht uit. Goed gedaan jochie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten